"ใบไม้ที่ปลิดปลิว" โดยทมยันตี เป็นเรื่องราวของ นิรา เสมือนใบไม้อ่อนแรกผลิ เธอมิใช่ดอกไม้ตูม ถ้าเธอเป็นภาพปั้น มือศัลยแพทย์ทั้งหลายก็คือช่างแกะสลัก จนเป็นวิจิตรศิลป์ แต่เขาต่างหาก ใส่ชีวิตลงไป เขา ‘หวัง’ ให้เธอ... ...งามรูป พ่างเทพ นิรมิต งามจิต ดุจน้ำค้าง หยาดกลางหาว งามน้ำคำ ยามปราศรัย ไพเราะพราว งามน้ำมือ ประณีตราว เทพบรรจง... ‘เธอ’ ชนะธรรมชาติด้วยรูปลักษณ์ หากความอ่อนหวาน สุขสม รมย์รื่น ธรรมชาติมิยอมหลั่งโลมให้! มนุษย์...ไม่มีใครเคยได้ทั้งหมด เพียงแต่ได้เกือบหมดก็ควรพอใจแล้ว ผู้ใดดำรงอยู่ด้วยสัจจะ ผู้นั้นย่อมตระหนักได้...ธรรมชาติพ่ายแพ้มนุษย์จริงหรือ? เฉกนี้แล้ว ไยมนุษย์จึงไม่ยินดีต่อสิ่งที่ธรรมชาติมอบให้ โลกเบื้องบนสวย ร่มเย็น ความฝันเท่านั้นเป็นนิรันดร โลกเบื้องล่างยังคงพลุกพล่าน ชีวิตดำเนินต่อไป เร่งร้อน เพื่อไปสู่จุดหมายปลายทางสุขสมก็ชั่วครั้ง ทุกข์ทนก็ชั่วคราว ทุกคนมีสิทธิ์ฝัน หากไม่ใช่ทุกคนมีสิทธิ์ได้! ความฝันงดงามเสมอ หากความจริงมันตรงกันข้าม และ...บางคนเท่านั้น ที่ทนต่อ ‘ความจริงของชีวิต’ ได้!
MARC Information